Dheineamair néal codlata tar éis an bhéile agus chuamair isteach sa tábhairne a bhain leis an lóistín ansin.
Ní raibh ach seisear suite ag an mbeár. Cuma dheas ghlan air, urlár adhmaid agus cuma pub tuaithe air.
Chuireamair comhrá ar chúpla duine de mhuintir na háite a bhí suite le hais linn. Ba é mo thuairim tar éis tamall
a thabhairt ag caint leo ná gur daoine macánta cneasta ab ea iad gan puinn de mhaoin an tsaoil acu.
Rud amháin nár thaitin liom mar gheall orthu, áfach, is é sin gur léiríodar go raibh an ghráin dhearg acu ar an gcine ghorm.
Faoi mar a dheineas go minic cheana thosnaíos ag ceistiú agus ag fiafraí des na daoine
a bhí sa bheár an raibh cothrom na féinne á thabhairt acu dos na daoine dubha.

‘O tá,’ arsa fear amháin, agus gáire magúil ar a aghaidh. ‘Nuair a thaistealaíonn siad ar an mbus
cuirimid na hainmhithe sin ar fad siar go dtí deireadh.’

Thosnaíos á gceistiú ansin mar gheall ar nósa mhuintir na háite agus mar gheall ar cárbh as a shíolraíodar.
Bhí cuid mhaith Éireannach ina measc,
a dúradar, daoine a bhí ag obair ar na bóithre iarainn fadó agus a chuir fúthu sa cheantar agus go raibh a sliocht ann anois.
Bhí sin le tuiscint go maith as na sloinnte a bhí ar chuid acu. Siar san oíche bhí slua deas bailithe isteach sa tábhairne agus
canúint láidir na hillbillies le cloisint ar gach taobh dínn. Mura mbeadh an taithí a bhí agam bheith ag
éisteacht leo i Sears Roebuck ní bheadh aon tuiscint agam orthu, a déarfainn,
mar bhí focail áirithe acu nár scríobhadh in aon fhoclóir Béarla.

Do shuigh stumpa mór téagartha síos inár n-aice. Hata mór air agus réilthín airgid ar a léine agus
gunna ag sileadh lena chliathán.

‘Hello, Sam,’ ar sé leis an bhfear a bhí suite ar an dtaobh eile dhe

.
‘Hello, Sheriff,’ arsa an fear eile.

Níor chuir sé aon rud i gcuimhne dhom ach rud éigin a chonac sna seanaphictiúirí cowboy.
Chuir fear an tí gloine os a chomhair agus líon suas í d’fhuiscí. Rug sé ar an ngloine agus chaith sé siar d’aon iarracht
amháin í fiú gan scaimh a chur air féin. Ba dhóigh leat go raibh scaireanna aige sa tig tábhairne
mar nár dhein sé aon iarracht íoc as aon deoch a bhí sé ag ól.

‘Ní baol go ndéanfar ruathar ar an áit seo,’ arsa Frank agus mo dhuine á thabhairt faoi ndeara aige.
De réir mar a bhí sé ag ól bhí sé ag fáil cainteach. Ar an méid den gcomhrá do thuigeas bhí raic éigin
idir ógánaigh gheala agus ógánaigh ghorma in áit éigin i Memphis an lá roimhe sin. De réir dealraimh maraíodh
garsún bocht hocht mbliana déag san eachtra, duine den gcine ghorm. Ní raibh aon fhocal maith ag an sirriam féin dos
na niggers, mar a thug sé orthu. Ar an rialtas a bhí an chúis á chur aige mar gurb iad faoi ndeara
an tranglam a bhí ann faoi láthair. Dúirt sé go rabhadar ag tabhairt airgid in aisce dos na daoine gorma agus
iad fuar díomhaoin. Faoi cheann tamaill fuair an fear a bhí ina fhochair seans ar fhocal a chur isteach.

‘Conas a dhéileálais leis an nigger a maraíodh ar maidin inné?’ ‘Cuireadh glaoch ar an oifig go raibh
trioblóid anseo ó dheas uainn. D’imíos féin agus an deputy sa squad agus nuair a bhaineamair amach
an chúlshráid ina raibh an troid ní raibh duine ná daonnaí le feiscint, ach corp ógánaigh ghoirm agus
a bhéal faoi i lár na sráide. Bhuaileas mo bhróig faoina bholg agus d’iompaíos droim ar ais é. Bhí deich n-urchar ina chorp.’

‘Ná fuil sé de dhualgas oraibh scrúdú iarbháis a chur ar gach corp anois?’ arsa an fear eile.

‘O tá, agus dheineas. Dúrt leis an deputy a bhí i m’fhochair a leabhar nótaí a thógaint amach.

D’fhéachas síos ar an gcorp. Is é seo toradh an scrúdaithe. “An cás féinmharaithe is measa a chonac i
mo chúig bliana fichead sa bhfórsa dom.” ‘

Do chloisfeá an bheirt ag gáirí lasmuigh de dhoras.